Er zijn van die liedjes die een grote gedeeltes van je leven meewandelen. Van die nummers waar je altijd naar luistert als je voor een keuze staat, terugkijkt of er eentje moet maken. Voor mij is dat ‘De Lijnen’ van Jeroen van Merwijk.
Mijn hele jeugd bleef ik binnen de lijnen
Ik begreep hoe het moest en dat deed ik dus maar
Ik kauwde op drop en ik zwaaide naar treinen
Bleef binnen de lijnen jaar naar jaar
Maar langzamer hand ging de zon minder schijnen
Ik werd licht geraakt en onhandelbaar
Ik begon ieder jaar verder weg te kwijnen
Werd bang en nerveus en een stotteraar
Je had vroeger van die types in de klas die net even anders waren; de lifters, blowers en concertbezoekers noem ik ze maar even. Ze maakten in lange slordige truien en afgetrapte Dr Martins de schoolkrant en vonden de hele dag – heel hard – dingen van dingen. Ze discussieerden met leraren en hadden rare namen. Terwijl wij op limonadefeestjes nog een handje ‘kaasuien chips’ namen, trokken zij met hun tentjes naar West-Peru.
Ik deed eigenlijk altijd wat er van mij gevraagd werd; speelde mijn voetbalwedstrijdjes en haalde mijn diploma’s. Er was niet zo veel ruimte in mijn hoofd om linksaf te gaan als verder iedereen rechts ging, zag het niet als optie.
De lijnen begonnen mij te ondermijnen
Maar ik had het niet door en ik zag geen gevaar
Ik leerde mijn Grieks en ik deed mijn Latijn
En ik zei dat iets waar was ook al was het niet waar
Maar opeens op een dag begreep ik mijn pijn
En werd het leven binnen de lijnen te zwaar
Ik wilde mij niet langer laten omheinen
Ik nam een besluit en werd kunstenaar
Na mijn studie marketingcommunicatie belandde ik keurig bij een soort reclamebureau en toen bleek dat een mens niet een heel leven rechtdoor kan lopen. Elke dag ging ik op een vast tijdstip naar Amsterdam, vergaderde keurig over de strategie met aardige mensen, maar was er doodongelukkig. Ik was weer eens onderweg naar ‘normaal zijn’, naar vrijdagmiddagborrels en auto’s die ‘klik klik’ zeggen, maar het was mijn route niet. ‘Wij doen hier een pak aan, hebben een lease auto en gaan naar de hippe kroegen in Amsterdam’. Ondertussen vrat ik me een ongeluk aan broodjes kroket om het ongeluk maar niet te voelen. Op een dag moest ik opeens aan een spreekbeurt denken die ik op mijn tiende gaf: ik wilde journalist worden. Toen ik het vertelde tegen mijn vriendin zei ze de legendarische woorden: ‘als jij vandaag zegt dat je journalist bent dan ben je het’.
Even dacht ik Mart Smeets te willen worden, maar na wat weekendklussen en een baantje bij een vakblad werd er iets anders duidelijk. Ik was totaal ongeschikt voor kantoor en bazen. Niet omdat het heel interessant is om dat te vinden en verder ben ik dodelijk saai, maar het is gewoon mijn karakter. Ik had de ruimte nodig die de zogenaamde exoten uit de klas cvan vroeger al lang hadden gevonden in theater, muziek en reizen. Ik ben totaal ongeschikt om een goed pak aan te doen omdat het zo hoort, maar een treinreiziger, een boekjeslezer, een wandelaar. Ik weet nog goed dat de huidige baas van Lowlands tegen me zei: ‘ga niet teveel met van die marketinggasten van bedrijven om, ze kunnen niks’. HEAO Jugend, noemde hij ze en ik moest om hem lachen, voelde me bij hem meer thuis dan bij ‘de pakken’. En dus werd ik freelance journalist; stukkies tikkies zonder baas. Precies goed, nooit meer over getwijfeld.
En sinds die dag leef ik buiten de lijnen
Ik schilder mijn doek en ik speel mijn gitaar
En ik zie hoe de lijnen steeds verder verdwijnen
En ik heb er, zo lijkt het, geen omkijken naar
Maar ik weet dat er nieuwe lijnen verschijnen
Wie weet wanneer, misschien nog dit jaar
Dus ik let op de tekens, ik kijk naar de seinen
En ik denk mijn gedachten en nooit is het klaar
Niet zo lang geleden deed ik een online cursus. Je kon online wat seminars lessen volgen en via Facebook hielden mensen elkaar op de hoogte van hun vorderingen. Omdat ik iets geregeld had voor de aardige bedenker van de cursus, kreeg ik toegang tot de lessen. Vol enthousiasme begon ik eraan, maar na een maand of twee zakte mijn enthousiasme wat weg. Toen die kennis vroeg waar ik was afgehaakt, zei ik: ik was een beetje druk, ik doe wel weer mee binnnenkort. Ik volgde weer wat lessen, maar na een maandje of anderhalf stopte ik er mee.
Luisterend naar Jeroen wist ik opeens wat er aan de hand was. Ik geloof in zelf aankloten. Ik geloof niet in mensen die zeggen dat ze 100 volgers in drie dagen binnenhalen, heb daar niks mee. Je kan wel iets leren, maar het gaat mis als je doet wat een ander bedenkt. Ik geloof in zelf bedacht. Thanks Jeroen!