Vlak voordat mijn ogen dichtvielen, zappte ik nog even langs wat kanalen. Ik kwam het verhaal tegen van Rutger, de man van 41 jaar die parttime Luky Luke-imitator is. Hij heeft al jaren een baan in een verzorgingshuis, vouwt de uitnodigingen voor de bingo en een paar keer per week verft zijn moeder zijn haar, trekt hij een blouse aan met een lange kraag om naar een of ander winkelcentrum te gaan. Daar doet hij het dansje wat Lucky Luke altijd deed, loopt als Luky Luke op een roltrap of opent een stripmuseum als de man die sneller dan zijn schaduw was.
We volgens hem middenin een transitieproces. Hij heeft namelijk de ambitie om een loopbaan op te bouwen als striptekenaar. Tekenen doet ie al zijn hele leven, maar nu gaat hij er serieus voor; hij bedenkt het personage Rutger dat eigenlijk een overzichtelijk leven heeft met de bezoekjes aan zijn moeder, de afwas en de klusjes in het land. Dat proces is wel interessant voor jullie – van je hobby je beroep maken – maar daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Waar het mij om gaat is wat de docu met ons als kijker doet. Bij het kijken naar die lege winkelcentra, de baan van Rutger en zijn fanatisme om te slagen, had ik even de neiging om te veroordelen. Dat zijn we namelijk gewend in de media: de goede discussieert tegen de slechte aan de talkshowtafel en we vinden direct de hokjes waar iedereen gemakkelijk inpast. Ook mijn hoofd plaatst hem in de categorie ‘zielig’. Maar doordat de maker geen oordeel velt en gewoon registreert verdwijnt dat na een minuut of vijf. Even dacht ik helemaal niets en toen gebeurde er iets anders in mijn hoofd.
Als je namelijk iets wil in het leven dan ga je altijd buiten de gebaande paden lopen. Je kan namelijk een heel leven op je kantoorstoel blijven zitten, maar dat houdt niemand vol. En dus ga je het anders doen; je koopt een opnameapparaatje om in het weekend langs het voetbalveld te staan, gaat een podcast opnemen in Breda of opent een stripboekenwinkel (natuurlijk zet je eerst even jouw plannen op een bierviltje). En altijd als je dat pad bewandelt zijn er haters en likers. Er zijn mensen die jouw plannen geweldig vinden, maar er zijn er ook mensen die jouw ambitie, soms subliminaal, veroordelen. Die even iets onaardigs zeggen om je omlaag te duwen. Bij die laatste mensen moet je altijd wegblijven want je hebt er geen reet aan. Wat ze zeggen, gaat helemaal niet over jou, maar over zichzelf. Zij vinden niet iets omdat ze het vinden, maar omdat ze zelf niet durven.
Natuurlijk is het raar als je op een dag besluit deejay te worden, stukjesschrijver, begrafenisondernemer of beroepsfotograaf. Maar ja, het is Nederland dus waarom zou je het niet lekker proberen? Terwijl je het probeert is het in ieder geval veel leuker dan wanneer je de hele dag je tas van huis naar terug verplaatst. En de haters? Die verwijs je gewoon naar de film over Rutger die op een dag gewoon met zijn eigen stripboek in handen stond.
Dat dan weer wel.