Niet zo lang geleden vertelde Seth Godin – je weet toch: die gast van die paarse koe – hoe hij ooit begon met dagelijks bloggen. Hij vertelde een ingewikkeld verhaal over een persoonlijke nieuwsbrief die hij in 1995 schreef om uit te leggen aan zijn oma wat hij deed terwijl ze geen mailadres had. En dat hij op een dag Joi Ito tegenkwam van MIT Media Lab die blogde via blogservice TypePad. Of zoiets.
Dat leek Godin wel een goed idee en bovendien moest het wat minder over hemzelf gaan en wat meer over marketing. Dat ging prima en zijn blogs, over de Apple Store bijvoorbeeld, werden goed gelezen. Hij tikte zo’n vijf blogs per dag, maar zijn lezers klaagden dat hij te vaak publiceerde (tuurlijk Seth..). Met de opmerking dat ze dan maar een blogje moesten overslaan, konden ze niets; ze wilden alles lezen. Toen is hij maar overgestapt op een dagelijkse blog over marketing. ,,Ik schrijf geen blog omdat ik er zin in heb, maar omdat het een nieuwe dag is.’’
Rommelen
Mooi. Kijk, dat verhaal over hoe hij is begonnen, moet je natuurlijk allemaal niet zo serieus nemen. We modderfokkeren allemaal een beetje aan en dan maak je er achteraf een verhaal van. Dat kun je Godin niet verwijten, maar dat is gewoon hoe de wereld werkt. Zo zijn we nu eenmaal in elkaar gezet en als je dan ook nog iets weet van media en marketing dan boetseer je helemaal wat aardigs bij elkaar waar je zelf een beetje lekker uitrolt.
Het gaat om die laatste quote…Hij maakt dus elke dag een verhaaltje omdat hij dat nu eenmaal met zichzelf heeft afgesproken. Dat scheelt een hoop gedoe. Je hoeft dus niet na te denken over wie het allemaal gaan lezen, hoeveel mensen jouw video bekijken, op welke manier je jouw nieuwsbrief moet promoten of welke foto je bij je stukje zet. Alle ruis sloop je eruit door te zeggen: ik plaats elke dag een verhaaltje.
Die ruis is namelijk een groot probleem. Als je namelijk een podcast, video of blog plaatst dan gaan mensen daar iets van vinden. Ze beginnen over verdienmodellen, over onderwerpen verzinnen of over welke tags je allemaal moet plaatsen.
‘Als je nu eens elke dag een andere foto van jezelf bij het stuk plaatst, zou dat een heleboel lezers schelen’.
‘Of wat denk je van video? Dat werkt goed voor Google’
‘Wie leest er nu een nieuwsbrief?’
Gedoe en gezeik
Allemaal gedoe en gezeik terwijl je weet van Pulizzi en Rose dat ’t een jaar of twee kost voordat content aanslaat. Je moet, zeker in het begin, helemaal niet luisteren naar mensen, maar gewoon blijven doen waar je in gelooft. Plezier halen uit het voetballen zelf en niet uit een belletje van Van Gaal. Afgelopen week nog, zei een vriend tegen me over FC Mediacircus: ‘wat knap dat jullie dat volhouden terwijl het alleen geld kost, ik zou dat niet kunnen’. Hij vergeet (en ik in mijn reactie) dat het iets oplevert wat je (nog niet) in geld kan uitdrukken; leren wat het is om een publiek op te bouwen. Met gemak verdien je dat terug. Afgelopen week nog ging het tijdens een gesprek met een klant een half uur over die podcast.
Zo pakken artiesten dat ook aan: om de twee jaar moet er een plaat komen en dus maken ze die gewoon. Wat er daarna gebeurt, boeit niet: concerten, hits, merchandise. Godin verdiende later miljoenen aan lezingen en boeken, maar het begon met een overzichtelijke uitdaging: elke dag een blog schrijven en altijd kwam er wel iets.
Prima strategie, lijkt me.