De eerste keer dat ik iets over specialiseren hoorde, was een jaar of vijf geleden. Ik was destijds een groot fan van Een Podcast over Media van Alexander Klöpping en Ernst-Jan Pfauth.
Als freelancer moet je specialiseren want dan weten de mensen die je potentieel inhuren waar je goed in bent. Bovendien geeft het jezelf richting als schrijver; je weet precies wie je moet leren kennen, bezoekt congressen en alles gaat soepel. Niemand is immers goed in alles en zo ontwikkel je jezelf, ga je verder in het leven.
Ik dacht erover na en het leek me een prima plan (en dat was het ook); in mijn geval zou het dan media en marketing moeten worden. Ik ging aan de slag voor een leuke marketingwebsite en begon voor alle vakbladen te schrijven die me wilden hebben. De analyse van de mediamannen klopte helemaal; alles ging steeds soepeler en sporadisch begonnen mensen mij zelfs te vragen voor dingen. Oprecht dacht ik dat het laatste alleen voorkwam bij hele hippe Amsterdamse schrijvers.
Het werkte zo goed dat ik het adagium om te specialiseren begon door te geven. Als je wat wil verdienen als journalist moet je specialiseren, een nieuwsbrief beginnen en zo krijg je een profiel, word je een mannetje of vrouwtje waar mensen graag heengaan.
Ik had er geen omkijken naar, maar soms twijfelde ik wel eens aan die strategie. Laatst zat ik te vertellen over een ingewikkeld verhaal dat ik aan het maken was. Het was ergens onderweg vastgelopen en daar mopperde ik een beetje over. Mijn vriendin kent me een beetje en zei ergens halverwege mijn gemopper opeens: weet je waar jij altijd blij van werd? Van die verhalen die je maakte voor Nieuwe Revu of dat Louder. Dat je met een of andere BN’r een leuk interview deed of een reportage maakte. Het ging meestal nergens over, maar je kwam altijd met een glimlach thuis. Bovendien had je altijd hele leuke verhalen en was je een vrolijke gast, niet zo serieus. Gewoon jezelf.
Grappig en ze heeft vaak gelijk. En dus haalde ik wat oude banden aan. Aan Max Magazine vroeg ik of ze het leuk vinden als ik een verhaal maak over buurtwachten. Dat leek de hoofdredacteur een goed plan, maar dan moest het wel een reportage worden. Het was even old school redactiewerk, maar in Almere vond ik een leuke club mensen die het geen probleem vonden dat ik een uurtje meeliep. Het was een bijzonder dag, de dag van het licht ofzo. De burgemeester deed een woordje en daarna liepen we door de wijk. Na afloop zat mijn vriendin nog even op de bank. Ze zag direct aan mijn hoofd wat er was gebeurd want ik straalde. ,,Dit was geweldig, ik had het gemist,’’ zei ik. Ik vroeg aan haar wat ik fout had gedaan, alles experts zeggen toch dat je moet specialiseren, dat werkt voor iedereen.
,,Dat klopt,’’ zei ze, ,,maar niet voor Bas Hakker. Die is gespecialiseerd in aanrommelen. Dat kan ie toevallig goed. En voordat die gek uit Rusland een bom gooit, kan je dat dan beter gaan doen toch?’’
Ik moest denken aan Youp die ik voor Nieuwe Revu een paar uurtje volgde. Toen we van het theater naar het Indische restaurant liepen, zei hij: zie je die chagrijnige hoofden? En daar lopen wij dan vrolijk tussendoor. Weetje je hoe dat komt? Wij hebben leuk werk.