Hoe ‘het directeurtje’ Veronica Inside redde
Op zomaar een augustusmiddag verwelkomt ‘het directeurtje’ de drie mannen in de sfeerloze vergaderkamer in het Talpa-pand. Ze schuifelen naar de grote vergadertafel met een slechte plastic beker koffie in hun hand en gaan aarzelend zitten. Iemand van het bedrijf heeft een whiteboard neergezet en ‘Marcootje’ heeft zo’n zwarte stift in zijn hand waarmee chefjes altijd doen alsof ze boven de materie staan. Er staat een rommelige oude laptop die verbonden is via een USB-kabel aan een groot projectiescherm.
,,Heren, goedemiddag,’’ zegt de directeur met een
paar likjes cynisme in zijn stem waardoor hij al jaren als enige directielid
serieus wordt genomen door de mannen. Hij weet niet eens wat WOKE betekent en
wil dat graag zo houden. ,,Ik heb het gezellig gemaakt voor jullie en wees maar
niet bang: mij zul je verder niet horen vandaag en binnen 20 minuten kunnen
jullie weer verder met die heerlijke leventjes. Misschien staat er nog een
cameraploeg op de stoep komen jullie weer lekker op tv. Ik wil gewoon even wat
laten zien en jullie moeten daarbij een dingetje in je achterhoofd houden en
dat dingetje zal ik opschrijven.’’
Rommelige letters
De Rotterdammer die niets wilt weten van het opportunisme in de tv-wereld,
pakt de zwarte stift en schrijft op het whiteboard in rommelige letters ‘1,2
miljoen voor twee keer per week, twee jaar lang 1,5 uur praten over voetbal’.
Daarna klikt hij ergens op een playknop en zien we een man van een jaar of 50
in beeld, in de ondertitels zien we dat hij Richard heet en Richard vertelt
iets over zijn leven als antwoord op de vragen van een interviewer waarvan we
alleen de Veronica Inside plofkap zien.
Op
de rails
Hij
vertelt dat hij al zijn hele leven in de bouw werkte…totdat het bedrijf in de
crisis van 2012 in de problemen kwam. Hij werd ontslagen en een paar maanden
lang wist hij even niet wat hij moest doen. Zijn vrouw overleed in diezelfde
periode dus dat was een heftige tijd. Na een tijdje rommelen als zelfstandige kon
hij in de schouwburg aan de slag bij de garderobe. Een beetje geld erbij was
welkom want hij had inmiddels een (jongere) vrouw die vier jonge kinderen
heeft. Als ze zijn inkomsten optelde bij haar 20-urige contract in de
supermarkt dan konden ze het redelijk redden samen en zo ging het ook; aan het
einde van de maand hadden ze nog een klein beetje geld over voor zo’n nagemaakt
Ajax-shirtje op de markt voor de jongste van acht jaar die enorm van voetballen
houdt.
Zelf
in geloven
,,We redden het net allemaal, maar je maakt je toch zorgen of we het iedereen
een beetje naar de zin kunnen maken. Er zijn twee momenten in de week dat je
even onbezorgd kan lachen zonder dat je druk maakt om je gezin; dat zijn die mopperende
mannen. Die gasten zeggen altijd precies wat ze vinden….als ik dan de volgende
dag de jas aanneem van een of andere rijke gast die mij niet aankijkt dan denk
ik vaak aan de VI-mannen…. Zo van: die begint er zelf ook aardig in te geloven.
Dat helpt….’’
Als de interviewer vraagt naar de afgelopen maanden dan buigt de man lichtjes zijn hoofd. Hij kwam door de Coronacrisis thuis te zitten. De vier jonge kinderen van zijn vrouw kregen thuisonderwijs dus was druk in de kleine woning in de Vinexwijk. De theaterdirecteur was langsgeweest om te vertellen dat zijn contractje na augustus niet verlengd zou worden. Mensen moesten voortaan maar zelf hun jas ophangen. Voor de tweede keer in zijn leven moest hij op zoek naar iets anders. ,,Ik heb een lijstje gemaakt van mogelijke beroepen, misschien dat de mannen nog iets leuks weten. Er moet wel geld binnenkomen want anders kunnen we de lidmaatschap van de voetbal niet betalen.’’
Kritiek op het programma
De interviewer vraagt wat hij vindt van de kritiek op het programma en dat het waarschijnlijk gaat stoppen. ,,Ik snap die mensen wel joh, ze kunnen af en toe een beetje lomp zijn natuurlijk. Mijn vrouw en kinderen zijn ook Surinaams en die denken ook wel eens: moet het nu allemaal zo hard. Maar ja, dat is nu eenmaal hoe wij allemaal met elkaar praten in het normale leven; je zegt wat je ergens van vindt en daarna probeer je er samen iets leuks van te maken. Als ik andere programma’s kijk dan vind ik dat mensen altijd zo raar doen tegen elkaar, je weet dat het niet echt is. In het echte leven maak je een harde grap en dan drink je de volgende dag weer een biertje, daar word je hard van. Ik zie wel eens een programma op tv waarin mensen dan vertellen hoe zwaar ze beledigd zijn over een grapje en dan denk ik altijd: zo gaat dat toch helemaal niet! Als mijn Marokkaanse collega een hele dure jas aanneemt dan maak ik daar een grapje over… Hij wijst altijd op zijn horloge om zes uur en zegt dat de aardappelen op tafel staan terwijl hij iets als ‘gekke Tata’ mompelt. Het zou toch heel gek zijn als we dan de volgende dag aan een grote tafel moeten zitten om over die grapjes te praten. Ha ha, wat een gezeur allemaal…’’
Beetje
troost bieden
Het is een heel nuchter verhaal, maar de interviewer vraagt aan het einde van
het gesprek wat het programma voor hem betekent. ,,Die gasten weten dat misschien niet, maar ik weet zeker
dat ze veel kijkers een beetje troost bieden. Het leven is toch een hoop gedoe
en door die mannen kan je dat gedoe iets beter aan. Er zijn zoveel domme
programma’s waar je alleen maar verdrietiger van wordt en zij zorgen ervoor dat
je er weer een paar dagen iets leuks van maakt. Zo gaat dat toch? Een paar
goede grappen en je kan er weer tegenaan. Zonde als ze zouden stoppen. Misschien
kunnen ze er nog even over nadenken…Weet jij misschien waarom ze eigenlijk boos
zijn op elkaar? Ze zijn toch vrienden en dan ga je toch gewoon weer die door
als de ander iets doms doet?’’
Lekker
zelf weten joh
Als
het filmpje is afgelopen staat de lange zenderbaas op. Hij hijst zijn te grote
spijkerbroek op en wrijft over zijn baard van een paar dagen. ,,Dat wilde ik
alleen even laten zien. Verder moeten jullie het allemaal zelf weten en wens ik
jullie veel plezier met alle interviews over elkaar voor al die kutprogramma’s
van ijdele tv-mensen die teveel geld verdienen en niks kunnen. Ik ga weer
lekker naar de camping in Schoorl en jullie hebben een week om te laten weten
wat de plannen zijn. Mij maakt het geen reet uit hoor, er liggen nog wel wat
oude stinkfilms op de plank en ik vermaak me verder wel bij Sjon.’’ Als de
mannen stilletjes afdruipen richting de parkeerplaats horen ze alleen nog een
brommend geluid vanuit de vergaderkamer. ,,Sjonge jonge jonge….Wat een gezeik
met die gasten. Stelletje homo’s.’’
FOTO YOUTUBE
