Na een avondje depressieve ellende in de talkshowtafeltjes heb ik altijd zin in een beetje ontspanning. Een Franse komische serie als Dix Pour Cent leent zich daar perfect voor. Het gaat allemaal om het kantoorleven van het Parijse ASK, een bureau met agenten die acteurs vertegenwoordigen in de Franse filmwereld. In elke aflevering speelt een bekende Franse acteur zichzelf en ondertussen volgen we het leven van Matthias (de ervaren agent), Sophia (de receptioniste die actrice wil worden), Andréa (de agent die verliefd wordt op de belastingmevrouw) en Camille (dochter van Matthias).

Marketeers halen hun neus vaak op voor ‘wat de marketingwereld kan leren van-verhalen….’, maar wij zijn jongens en meisjes van the road dus dan kan dat gewoon. Daarom kunnen we best analyseren waarom die serie zo vrolijk stemt. Waarom denk je na een aflevering van vijftig minuutjes: dat was een leuk verhaal? Mensen onderschatten dat wel eens hoor; gewoon een leuk verhaal vertellen. Of een programma maken van een uurtje waarin mensen een keer of vijf moeten lachen.

  1. De sfeer
    Veel heeft met de sfeer van de serie te maken. Er zitten mooie beelden in van Parijs die je doen wegdromen. Ik ben verder niet zo’n kantoorkeizer, helemaal niet zelfs, maar je ziet jezelf daar wel lopen in Parijs. Met een paar aardige collega’s die je als je vrienden beschouwt de wereld veroveren. Moet je wel een beetje van feestjes houden met filmsterren, maar dat doen ze.
  2. De karakters
    Franse tv-series zijn natuurlijk een beetje als de Franse mensen zelf; een beetje veel. Het zijn dus allemaal nogal vet aangezette karakters. Als ze boos zijn, zijn ze niet een beetje teleurgesteld, maar heel erg boos. In het echte leven is dat soms irritant, maar in zo’n serie werkt dat goed.
  3. De verhalen
    Het leuke aan de korte verhaallijn, die waarbij de echte acteurs iets meemaken in hun loopbaan en de agenten het oplossen, is dat ze redelijk herkenbaar zijn. Ze gaan vaak over ambities en welke hordes je moet overwinnen om ze te realiseren. Zo was er een wat oudere acteur die zijn barman een kans gaf in een film, maar daar spijt van kreeg omdat hij heel goed was. Uit het leven gegrepen. Toch? Mwohh.
De cast van Dix Pour Cent

De serie doet me denken aan een discussie die ik laatst hoorde op een podcast over bloggen enzo. Het ging om de vraag hoe eerlijk je moet zijn in jouw verhalen. Het is de trend om op LinkedIn als maker alles over jezelf te vertellen. Laatst zag ik daar bijvoorbeeld iemand die precies vertelde welke investeringen hij had gedaan om een boek uit te geven en hoe hij dat dacht terug te verdienen.

Eerlijk met een vleugje afstand
In de podcast had de maker daar wel een mooie regel voor. Hij zei: het is goed om eerlijk te zijn over je fouten, maar je moet wel een beetje afstand kunnen nemen. Hij bedoelde ermee te zeggen dat de fouten die je maakt als ondernemer leuk zijn om te delen, maar je moet ze wel in een bepaald perspectief plaatsen zodat mensen het snappen. Gewoon maar de fout meegeven aan je publiek terwijl je middenin het proces zit, daar heeft niemand wat aan. Je moet er wel iets van een les in stoppen zodat het universeler wordt, je moet er een verhaal van maken.
Ikzelf schreef bijvoorbeeld een roman in 2014 (De Tranen van 88), dat geen bestseller werd. Het verhaal wat er allemaal misging, is saai, maar als je een beetje uitlegt wat je ervan leert dan is dat best vermakelijk hoor.

Die verhalen over hoe dingen verkeerd kunnen lopen, zijn het mooie aan Dix Pour Cent natuurlijk. Zo volgen we bijvoorbeeld de jonge actrice Sophia die bij ASK achter de receptie werkt. Ze gaat in een film spelen, maar er komt helemaal niemand kijken. Natuurlijk krijgen we dan niet de zeven dingen die ze beter had moeten doen, maar het verhaal van wat er misging zodat je er iets van kan leren als kijker. Verhalen vertellen waarin jij de hoofdpersoon bent en iets leert zijn dus prima….als je het maar in een vorm giet.

Er zijn trouwens ook momenten dat je even je mond moet houden. Toch Johan?